Chinese sjans

Mijn laatste week in Maleisië is ingegaan. Ik realiseerde me dat ik weinig over dit land heb geschreven, ondanks dat ik me hier kostelijk heb vermaakt. Misschien is dat dan ook wel de reden, ik had gewoon geen tijd voor een nieuwe blog post. Mijn tablet werkte overigens ook niet mee; ik had een uitgebreid verslag geschreven over hoe ik mij helemaal thuis voelde in Kuala Lumpur, maar toen ik deze wilde posten was hij plots verdwenen.. frustratie ten top. Ik had het even helemaal gehad en wilde mijn tablet het liefst in zee gooien. Gelukkig heb ik dat niet gedaan, want anders had ik jullie het volgende geweldige verhaal niet kunnen vertellen.

Voordat ik naar zou Sri Lanka vertrekken, besloot ik een week op Pulau Pangkor te gaan zitten, een Maleisisch eiland 4 uur rijden van Kuala Lumpur en heerlijk rustig.. werd mij verteld. Ik bereidde me voor op een week lang boeken lezen, met mijn kont op het strand zitten en uren slapen. Toen ik aankwam en de jetty afliep kwam ik terecht in een smal straatje vol kleine winkeltjes, guesthouses en scooters. Ik was de enige toerist, precies wat ik had verwacht. Mijn guesthouse was snel gevonden en na een verfrissende douche besloot ik een restaurantje te zoeken voor een avondmaaltijd. 

Met een volle buik keek ik tevreden voor me uit. Ik was best moe, maar het was nog te vroeg om te gaan slapen. Mijn bord was inmiddels afgeruimd en ik bestelde een koffie. Plotseling keek ik op door een vrouwenstem die gehaast praatte en zich met een Frans accent excuseerde in het Engels. Het was een meisje van mijn leeftijd. Ze had honger, maar realiseerde zich opeens dat ze haar portemonnee was vergeten. Zoals het hier gaat maakte dat niet uit, ze kon gewoon morgen betalen. Geen probleem, ga lekker zitten. Als 'mede stranger' op dit nieuwe eiland hadden we meteen een band. Ze bestelde hetzelfde als wat ik net had gegeten en we praatten honderduit over onze reizen.

We verbleven beiden in Chinatown en waren ter oren gekomen dat er een ceremoniële viering was die avond. De koffie deed zijn werk en we besloten even om het hoekje te gaan kijken. Het feest vond plaats op een pleintje dat te bereiken was via een smal steegje. Daar troffen we een tafel vol eten aan; bakken rijst, kippenvleugels en pasteitjes en met als kers op de taart drie geroosterde varkens. Een oudere Chineze man wees ons er trots op en vertelde dat het vreetfestijn om 21.30 zou beginnen. Om de tafel liepen mensen rond met wierrookstokjes die ze tussen beide handen vasthielden terwijl ze buigingen maakten. Ze waren aan het bidden. Het feit dat een paar meter verderop iemand in een glitterpak uitbundig een Chineze love song ten gehoren bracht op een podium, deerde hen niet. 

De feestsfeer kreeg ons een beetje te pakken en we besloten een biertje te bestellen en aan één van de plastic tafeltjes met plastic stoeltjes te gaan zitten. Er was keuze genoeg, want zoveel mensen waren er niet. Dit was ook te merken aan de Carlsberg meisjes. Zodra we één slok van ons bier hadden genoemen, stond er alweer eentje naast ons om bij te schenken uit onze grote flessen die geserveerd waren in emmers met ijsblokjes. Ondertussen begonnen we onze schouders langzaam te shaken op de muziek en keken we regelmatig nieuwsgierig achterom naar de tafel met varkens. Hoe gaan ze die nou aansnijden? Terwijl we gehypnotiseerd werden door het dansje dat opgevoerd werd, zette de oudere Chinese man een bord met varkensvlees op onze tafel. Hij vulde onze tafel langzaam met meer lekkernij, ondanks dat we net hadden gegeten.

Gloria en ik keken elkaar verontrustend aan. Hoe gaan we dit ooit op krijgen? Voor we een antwoord hadden gevonden werden er twee grote flessen bier aan onze emmer met ijs toegevoegd. Huh, die hadden we niet besteld hoor. Dat wist ons Carlsberg-meisje, maar deze kregen we van de man aan de tafel verderop met het gele shirt en de bierbuik. Hij grijnste breed en hief zijn glas, cheers! We lachten en namen zelf ook een bescheiden slokje. Ook wij konden het niet laten te grijnsen.. waar waren we eigenlijk beland? 

De plastic stoelen hadden zich langzaam gevuld met volk. Dit volk bestond voornamelijk uit Chinese mannen van 45. Ze leken elkaar allemaal te kennen en om de 6 minuten hief een ander het glas en riep hard 'heeey' waarna hij een 'atje' deed. Er werd flink gerookt, gegeten, gedronken en gezongen. We zagen verschillende artiesten voorbij komen in shiny outfits en allen zongen ze een vrolijk deuntje Chinees. De man in het gele shirt kwam na een half uurtje aan onze tafel zitten met een onveranderde grijns op zijn gezicht. We kletsten wat met z'n drieën en al snel probeerde hij onze nummers te achterhalen. Mijn nieuwe Franse vriendin gaf een vals nummer, ik zei nee en lulde er overheen. Inmiddels hadden we de borden met eten verder van ons afgeschoven, we ontploften bijna. Het bier werd daarentegen nog steeds vrolijk bijgeschonken en ging er goed in. De ene na de andere fles werd aan onze emmer toegevoegd zonder dat het ons nog wat kon schelen. 

Mensen waren langzaam gaan staan, iedereen praatte met elkaar en elke 3 minuten hief iemand het glas. De muziek werd steeds harder en de heupen werden gewiegd. De mannen dansten bescheiden tussen de tafels met een glas bier in hun hand. De vrouwen bleven rustig aan tafel zitten en vermaakten zich door hard te praten, waarschijnlijk over die gekke mannen. En gek waren ze ja, ze trokken ons van onze stoelen en sleepten ons naar de dansvloer, die uitgestorven was. Het publiek dat keek naar de zangers en zangeressen keek nu naar ons. We werden wild in de ronte gedraaid door onze Chinese vaders en moesten tussendoor proesten van het lachen, terwijl andere mensen stijfjes bleven zitten en dit tafereel gade sloegen.

Terug aan tafel was ik net een verhaal aan Gloria aan het vertellen toen er iets voor m'n neus werd gehouden. Het was een oranje pilletje in een plasticje. Ik bedankte vriendelijk en tot op de dag van vandaag weet ik niet of deze man, die mijn opa had kunnen zijn, mij wat extra vitamientjes wilde geven of een xtc-pil. Hij stond de hele avond wel verdacht vrolijk te hupsen.. 

Het begon langzaam leeg te lopen en we besloten naar huis te gaan. Gloria en ik verbleven niet in hetzelfde guesthouse, maar hoeften er niet voor te vrezen dat we alleen naar huis moesten lopen. Ik werd netjes afgezet door een 30 jaar oudere man die zelfs wachtte tot ik de deur achter me dicht deed en hij zeker wist dat ik veilig binnen was. Jaja, deze generatie kent nog manieren, echte gentle men en geen kus op de eerste date. ;)