Daar boven op die berg

"Laten we als echte avonturiers een hike gaan maken! Volgens de Lonely Planet hebben we geen gids nodig en kunnen we binnen een dag, mits we vroeg vertrekken, de andere kant van de heuvel bereiken. Tussendoor komen we langs een meertje voor een frisse duik en wie weet kunnen we wel slapen in het wild! Dan maken we een vuurtje waarop we onze witte bonen in tomatensaus verwarmen en vertellen we elkaar enge verhalen." 


Dit idee beviel mij wel. Ik was inmiddels op het eiland Samosir in het Tobameer beland en besprak dit plan, onder het genot van een lokaal drankje, met mijn medereizigers. Eerder die dag waren we rond het eiland gescooterd en hadden we wat cultuur gesnoven. De bewoners van dit eiland ademen één en al gemoedelijkheid uit, ze zijn ontspannen en behulpzaam. Een goede afwisseling na de strenggelovige, toch wat onvriendelijke mensen in het noorden van Sumatra. Op Samosir woont het Batak volk. Dit zijn christelijke mensen die oorspronkelijk uit Thailand en Maleisië kwamen en hier hun toevluchtoord maakten, verscholen tussen de bergen, weg van andere religieuse invloeden. Alle huisvrouwen verkopen hier 'magic mushrooms', er is bier in overvloed en na dit alles kan je een frisse duik in het gigantische Tobameer nemen. 


Uiteraard, mam, heb ik dat niet gedaan.. maar we gingen dus wel met goeie moed de heuvel op. Die ochtend wilden we nog even langs de supermarkt om die witte bonen in tomatensaus te kopen, zonder zou het niet hetzelfde zijn. Shit, we zijn te vroeg, de supermarkt is dicht. Dan maar wat zoute pinda's, koekjes en water. Meer hadden we niet nodig, we komen vast wel een warung (klein Indonesisch restaurant) tegen onderweg. Goed voorbereid waren we dus absoluut.


Iemand van het guesthouse gaf ons een lift naar het startpunt onder aan de heuvel. Dit was nog even zoeken, schijnbaar kwam het niet vaak voor dat mensen gingen hiken. Met z'n vieren liepen we over het pad, dat zanderig en rotsig was, maar goed te doen. De locals die langs deze weg woonden, zwaaiden ons vriendelijk gedag en wij glimlachten vrolijk terug, daar gaan we dan, de natuur in als echte survivelers. 


"Wacht even jongens, ik denk dat we hier naar rechts moeten." "Maar dat ziet er helemaal niet uit als een pad.." "Ja, kijk, volgens m'n telefoon moeten we die kant op." "Laten we dat maar doen dan." We lopen een stuk en komen uit bij een landschap met een soort treden. We beginnen te klimmen, maar komen al snel tot de conclusie dat we niet verder kunnen, omdat de weg wordt geblokkeerd door dichtbegroeide bush bush. "Mmh, wat nu? Dat pad zit links van ons, maar dat betekent dat we over al die struiken moeten vliegen, want er doorheen is onmogelijk." Na een kort beraad besluiten we een stukje terug te lopen en te kijken of daar een pad te vinden is. Tien minuten later zijn we omringd door bomen en kijken we hoopvol om ons heen. "Wacht! Daarboven, die kleine ruimte tussen twee stuiken, is dat geen pad?" Met mijn wandelschoenen zet ik een paar flinke passen voor ik de inkeping bereik en jawel, dat lijkt toch wel een soort van doorgang. De rest van de groep volgt en al snel voel ik me een mix van Indiana Jones, Tomb Raider en Jane, terwijl ik takken ombuig, er onderdoor duik of gewoonweg door ze heen banjer alsof ik ze niet voel. Op een vlak stuk staan we even stil. "Niet vergeten te genieten van het uitzicht hè", grappen we. Inmiddels schijnt de zon fel op de heuvel en lopen de eerste zweetdruppeltjes over mijn rug en voorhoofd. 'Ik houd helemaal niet van sporten, maar dit voelt goed', denk ik nog. 


"Huh, dit is raar. Dat bordje wijst omhoog, maar er is daar niks behalve een stijle, zanderige heuvel." "Ja, maar het pad loopt dood. Hier is prikkeldraad." We kijken vertwijfeld naar boven, moeten we dat beklimmen? We zijn op dat moment pas een uur aan het lopen, waarvan we 30 minuten aan het zoeken waren naar het pad. Echt ver zijn we dus nog niet, maar oh oh oh, wat heb ik al zin in een frisse duik in het meer. Joel neemt het initiatief en klimt via een boom een stuk omhoog. Dat zag er nog best soepel uit, laten we het proberen en ik pak zijn uitgereikte hand vast. Ok, hoe nu verder? Als een soort aapjes grijpen we stuk voor stuk boomwortels vast die uit de grond groeien, terwijl we onze voeten in het zand schrap proberen te zetten. Met alle kracht trekken we onszelf omhoog en grijpen de volgende wortel vast. Er valt zand naar beneden in mijn haar en gezicht als Joel's linkervoet boven mij even wegglijdt. Woops, gelukkig hield hij zich stevig vast. Langzaam kleuren onze armen en wangen zwart van de vieze grond waar we overheen klimmen. 


"Ok, dit kan een lastig stukje worden jongens.." De heuvel lijkt nog stijler te worden. Hoe gaan we hier ooit omhoog komen? We analyseren het parcours. Die grashalm rechts ziet er wel stevig uit, dan die steen in het midden, boomstronk, vlak stukje, weer een beetje gras en daarna kunnen we weer even normaal staan. Let's do this! 5 minuten later hoor ik mezelf roepen "Wat? Waar moet nu m'n linkervoet? Aaah ik glijd weg! Shit shit shit, ok ok hier, ja ik sta weer stabiel." Boem, ik kijk achterom. Daar zie ik mijn fles water met een rotgang de helling af rollen. Mijn ogen worden groot, wat als dat met mij gebeurt? Ok, focus. Ik grijp de volgende boomstronk vast, terwijl ik mijn voet optil en neerzet op een steen. Trillen mijn handen nou? Als ik omhoog kijk zie ik Joel's bezorgde blik. Hij is inmiddels al een paar meter verder. "Jongens, jullie moeten opschieten, want er beweegt hier iets in de bosjes en ik weet niet goed wat het is.. ik wil hier zo snel mogelijk weg." Ik grijp de grashalm rechts van me beet en kom weer een halve meter hoger. Sneller dan dit gaat het echt niet en voor ik het door heb zakt mijn rechtsvoet naar onder. "Waaah!" Zand valt naar beneden en ik kan nog net de boomstam links vastpakken. Mijn hart gaat tekeer. De rest roep "Gaat het?!" Is dit wel zo slim vraag ik me plotseling af. "Wacht even! Dit is eigenlijk super dom. Kijk naar ons, we klimmen met gevaar voor eigen leven en het lijkt erop dat die stijle wand nog wel even doorgaat. Kunnen we niet beter teruggaan? Er moet toch een ander pad zijn ergens?" "Ja, maar we hebben al een heel eind geklommen, naar beneden op zo'n stijle heuvel is ook niet makkelijk." Toch besluiten we dat te doen, want de weg omhoog is eigenlijk geen optie. 


Ik probeer me voorzichtig om te draaien terwijl ik op de stijle heuvel aan een boomstronk en een grashalm hang. Inmiddels weet ik hoe droog en korrelig het zand is, het is lastig grip te krijgen. "Je moet gewoon glijden en je vast grijpen aan alles wat vast te grijpen valt", is het advies dat naar me geroepen wordt. Ik zit in een ongemakkelijke houding, terwijl ik angstvallig de weg naar beneden bestudeer. "Ik weet niet of ik dit kan.." Inmiddels voel ik de adrenaline flink door m'n lichaam razen. Ik kijk naar mijn knieën en armen die inmiddels vol zitten met krassen, schaafwondjes en zwarte vlekken. De andere drie kijken me bemoedigend aan, ook zij hebben het gered. Langzaam zet ik met één voet af en daal iets af waarna ik me weer ergens vast kan houden. Stukje bij beetje kom ik naar beneden, nog maar een paar honderd meter te gaan.. Inmiddels zijn we drie flessen water armer die allemaal naar beneden zijn gerold. Terwijl ik voetje voor voetje naar beneden schuivel dept Joel Jess haar bloedende duim met zijn t-shirt. Tijdens een glijpartij haalde ze die open aan een tak. Michael geeft me advies over welke stenen en stronken stevig zijn en zo bereiken we uiteindelijk de plek waar we begonnen met klimmen.


De overgebleven fles water gaat rond, iedereen heeft dorst en heeft het warm. We kijken achterom, op die stijle heuvel stonden we net nog doodsangsten uit te slaan, of nja, vooral ik dan. "Dat meer gaan we nooit zien he?" vraag ik zachtjes en stiekem hoop ik dat iedereen dit volmondig zal beamen. Ik heb het wel weer gehad met deze sportieve activiteit. We zijn 2 uur verder, zwart van het zand, zeiknat van het zweet en trillerig van de adrenaline. "Wat nou als we teruglopen naar de straat en nasi goreng bestellen?" "Oeh, ja nasi goreng!" "Ik heb nog nooit zo'n goed idee gehoord!" "Laten we dat doen, het avontuur was toch al gedoemd te mislukken zonder witte bonen in tomatensaus.." De gebakken rijst heeft me nog nooit zo goed gesmaakt. We leven nog, hoesé!