Met een korreltje zout

"Oeh, zullen we naar Paga gaan? De Lonely Planet zegt dat dit een schattig vissersdorpje is met een mooi strand én 'zonder twijfel' het beste restaurant van Flores, genaamd Laryss." Flores is het eiland waar we op dat momenat waren en we hadden nog een paar dagen over voor we terug moesten met de boot naar Lombok. We begonnen te fantaseren over Laryss. Na alle nasi gorengs hadden we wel weer zin in een goeie maaltijd. Eten is soms echt een obsessie. Een week eerder hadden we een heerlijke pizza gegeten in een ander plaatsje op dit eiland, waar ik soms nog steeds van droomde. Zou 'het beste restaurant van Flores' nóg beter zijn? We lazen dat Laryss bekend stond om geweldige vis in een overheerlijke marinade. Er was een grote kans dat we verliefd zouden worden op de kok/eigenaar van dit restaurant, dus we waren gewaarschuwd.

"Zouden we chique gekleed moeten gaan, denk je?" "Aah, misschien hebben ze wel wijn! Dan kunnen we een Savignon blanc drinken bij ons visje." "Volgens mij zit het trouwens aan het strand, dus we hebben sowieso een mooi uitzicht." "Hoeveel geld zal ik meenemen, het is vast niet goedkoop." "Ik hoop zo op gegratineerde aardappeltjes, met een beetje rozemarijn en zeezout, weet je wel, heerlijk met een visje." En zo speculeerden we over Laryss, als zijnde een sterrenrestaurant waarbij we culinaire hoogstandjes voorgeschoteld zouden krijgen. 

De werkelijkheid: Na een heerlijk stranddagje liepen we, met schoongewassen haren, richting het restaurant. De locals die we er naar hadden gevraagd, kenden het allemaal en wezen ons de weg. Het bleek maar een paar honderd meter bij ons guesthouse vandaan te zitten. In de verte zag ik het bord al hangen, 'Laryss'. Terwijl we steeds dichter bij het bord in de buurt kwamen, ontwaarde zich een gebouw aan de linkerkant ervan. We stopten en keken ernaar. Wat we zagen was een betonnen vloer, een paar betonnen pilaren met scheuren erin en daarop een cardboard dak. Het leek een beetje op een veranda, met daarop twee plastic tafeltjes en een aantal plastic stoeltjes er omheen. Over de plastic tafeltjes lagen plastic tafelkleden. Aan de veranda zat een klein gebouwtje vast met een klein deurtje en geen ramen. Dit bleek de keuken te zijn. Vanaf deze plek waren de golven goed te horen, maar niet te zien. Een aantal bomen versperde een goed uitzicht op het strand. Voor het restaurant stond een scooter geparkeerd, maar er was niemand te zien. We keken elkaar vragend aan, was dit het? "Hello?" Er kwam een mannetje de keuken uitgelopen dat meteen gebaarde dat we konden gaan zitten. We checkten nog één keer of dit het beroemde restaurant van Flores was en dat beaamde hij. Ok, op hoop van zegen. Gelukkig had ik geen nette jurk aangedaan.

We bestelden de bekende gegrilde tonijn en hadden de hoop op Savignon Blanc al laten gaan, dus we bestelden allebei een cola. De man liep naar de koelkast in een gebouwtje naast de veranda en kwam terug met een cola en een fanta. Helaas had hij geen twee blikjes cola meer. We namen er genoegen mee. Terwijl zijn kind naast ons op de vieze grond lag te jammeren om aandacht, sloofde hij zich uit in de keuken. Twintig minuten later kwam hij aangelopen met twee borden en toen ging het licht uit. Nee geen zorgen, ik viel niet flauw, het licht ging letterlijk uit. "Oh oh, no electricity." Volgens hem gebeurde dit bijna iedere avond en verschilde het tijdstip waarop de stroom terugkwam. Het werd dus een diner bij kaarslicht, wat romantischer klinkt dan het is, want we zagen amper wat we aten. Het bleek vis te zijn met rijst, dus helaas geen aardappeltjes met rozemarijn en zeezout. De vis was goed, daar niet van. De marinade was inderdaad lekker en het vlees kwam makkelijk van de graat. Echter, het beste restaurant van Flores.. tja, die bewoording leek een beetje overdreven. Twee dagen later waren we gelukkig weer in het stadje met de goeie pizza's, en wat hebben we genoten...