Kajak crisis

Deze reis is een aaneenschakeling van goede ideeën die vaak uitlopen op grappige tegenvallers of levensbedreigende situaties (oké, dat is lichtelijk overdreven), maar ze leveren goed voer op voor mijn blog. En zo gaat het vaak met dat soort situaties toch? Achteraf is het een goed verhaal.. Zo ook die ene keer dat ik ging kajakken.

De avond ervoor was Captain Morgan langsgeweest en heb ik tot vroeg in de ochtend diepe gesprekken gevoerd op het strand met mijn kampeer buddies. De volgende dag was iedereen, zoals verwacht, een beetje lamlendig en moe. We moesten dus een activiteit bedenken die ons door deze dag heen zou sleuren. Terwijl ik mijn hoofdpijn probeerde te negeerde en diep nadacht, keek ik om me heen. Voor me lag het strand met het helder blauwe water en opeens wist ik het: Waarom gingen we niet kajakken! 

Top idee, zo zeiden mijn metgezellen. Maar we sliepen niet voor niks in tentjes, we waren immers allen arme backpackers. Daarom bedachten we dat het misschien mogelijk was om met z'n vieren op één kajak te gaan. 'Laten we het gewoon proberen, in het ergste geval worden we nat..' Ons werd verteld dat je binnen een uur rond het eiland kan peddelen, maar het was slimmer om dit in de ochtend te doen, want nu was de zee wat wild. Wij hadden onze zinnen echter al op een kajakavontuur gezet, dus we gingen lekker toch, ook al was het inmiddels 2 uur 's middags. Twee Fransmannen werden aangestoken door ons enthousiasme en gingen ons voor op een andere kajak. 

Zoals te verwachten zorgde het groot aantal mensen op de te kleine kajak voor veel hilariteit. We zaten constant met elkaars peddels in de clinch, spetterde elkaar nat en verloren regelmatig bijna ons evenwicht, waarbij ik hard gilde en de mannen hard lachten. Al snel waren onze Franse metgezellen uit het zicht verdwenen en besloten we dat we ons plan van aanpak moesten wijzigen. Twee gingen er snorkelen en twee kajakten verder. Dit ging een stuk vlugger en ondanks de sterke stroming en de hoger wordende golven gingen we het hoekje om en zaten we alweer aan de achterkant van het eiland. Dat het water af en toe zo hoog kwam dat we het uit de kajak moesten scheppen, boeide ons niet. Het ging nog steeds lekker, ook al voelde het af en toe wel alsof we op de grote oceaan aan het varen waren. O wacht, dat waren we ook.. Terwijl we driftig verder peddelden en snorkelden, zagen we twee andere bekenden verderop op een rots staan. De Fransmannen maakten zwaaiende gebaren die wij interpreteerden als 'stop, crisis, draai om'. Oh oh, het leek erop dat die gestrand waren op de rotsen. En waar was hun kajak eigenlijk? We probeerden schreeuwend te vragen wat er gebeurd was, maar wilden ook niet te dichtbij komen en een gat in onze eigen kajak riskeren. De enige optie was omkeren en hulp zoeken. Onze snorkelaars voelden zich nog steeds als een vis in het water, dus die lieten we achter, terwijl wij met al ons overgebleven armkracht zo snel mogelijk teruggingen. De zon brandde, we werden langzaam moe, mijn buik begon te knorren en de golven werden hoger en hoger. Normaal gesproken duurt de terugweg voor je gevoel altijd korter, deze keer was het omgekeerd. Ein-de-luk zagen we vertrouwd land in zicht. Zodra de kajak het zand raakte, sprong ik eruit om de beheerder van de camping in te lichten over de situatie. 

Deze reageerde iets anders dan verwacht op het feit dat we vier verstekelingen hadden aan de andere kant van het eiland. Ik hoopte dat hij een zwaailicht op zijn hoofd zou zetten, in een boot zou springen en met een Superman cape om onze mannen zou redden. In plaats daarvan knikte hij en stak een sigaret op. Wat een pech, het was Hari Raja (Suikerfeest) dus de boot van de camping was aan het vasteland. Er ontstond een nadenkrimpel in zijn voorhoofd terwijl hij een trekje nam. Plotseling begon hij rond te lopen en verzamelde vier reddingsvesten. Hij gooide ze in onze kajak en pakte een peddel. Samen met een andere kampeerder vertrok hij, nadat wij hem hadden uitgelegd waar onze avonturiers precies waren gestrand. Zijn idee was om hen allen een reddingsvest aan te doen, waarna ze zich konden vasthouden aan de randen van de kajak. Ik had geen idee hoe hij op die manier hun hoofden er niet af zou peddelen, maar ik had geen tijd om het te vragen, want ze waren de hoek al om. 

Intussen zat er niks anders op dan te wachten en mijn honger te stillen met een noodle soepje. Ik praatte met wat mensen van het nabijgelegen guesthouse en vertelde hen over ons kajak avontuur. Daarop kreeg ik een heel andere reactie dan eerder. Eén van hen zette grote ogen op. 'Die kant van het eiland is rond deze tijd van de dag gevaarlijk. Hoe heeft die vent jullie kunnen laten gaan? Kijk naar de stroming. Dit is echt niet goed hoor.' Al snel begon hij iedereen te bellen van het eiland met een boot. Uiteraard waren al deze mensen op dat moment een dutje aan het doen op het vaste land na een grote, feestelijke maaltijd. Kortom, ze waren niet aanwezig vanwege de festiviteiten. Ik begon me nu langzaam ook druk te maken. Hoe lang stonden ze inmiddels wel niet in de brandende zon te wachten op hulp? En hadden ze eigenlijk wel water bij zich? Op dat moment zag ik de kajak die zojuist vertrokken was terugkeren.. zonder mijn vrienden. Ik rende naar de camping beheerder met een vragende blik. De golven waren inmiddels zo hoog geworden dat het hen niet was gelukt de bocht te maken. De achterkant van het eiland was niet te bereiken.

Zodra mijn 'partner in stress' dit hoorde, begon hij te rennen naar de Dive Shop op het andere strand. Zij hadden misschien een boot, maar namen de telefoon niet op. Ik bleef op het strand zitten, terwijl mijn rechtervoet onrustig op en neer bewoog. Waren er inmiddels al 3 uur voorbij? Toen ik voor me uit keek, zag ik plotseling een boot de goede kant op gaan. Dit was de reddingsactie, het kon niet anders. Vervolgens ging er nog een dik halfuur voorbij voordat ik de boot terug zag, met daarop vier uitgemergelde mannen (grapje). Wat een opluchting, ze hadden het gered! Het spannendste moment voor hen was toen de boot arriveerde. Door de hoge golven en de rotsen moesten ze zo'n 100 meter naar de boot zwemmen, omdat deze niet dichterbij kon komen. Dit was geen actie zonder risico's, want de zwemmers hadden makkelijk tegen de rotsen gesmeten kunnen worden. Daar stonden we maar niet te lang bij stil, iedereen was veilig terug aan land, zonverbrand maar met een grote grijns. Dat eiland zijn we dus nooit helemaal rond gegaan, maar we hadden wel weer een goed verhaal voor feesten en partijen. Daar moest op gedronken worden..