Just another day in Indonesia

Ik werd vandaag wakker met een glimlach op m'n gezicht. Gisteren zijn we op Gili Trawangan uiteten geweest met zijn 10-en, allemaal backpackers vanuit verschillende landen. We zaten aan een grote tafel in een bbq-restaurant aan het water en ik at voor het eerst van mijn leven kreeft, heerlijk! Hierna volgde een spelletje beer pong en een duik in de zee onder de heldere sterrenhemel voordat iedereen half dronken zijn bed in dook. Eerder die dag was ik meegegaan op een snorkeltripje langs de eilanden Gili Meno en Gili Air. Ook dit was een primeur en ik keek m'n ogen uit. Naast koraal en heel veel kleurrijke vissen zagen we twee schildpadden waarvan er eentje een heel eind met ons meezwom. Geweldig om te zien wat een leven er schuilgaat in die turqooise zee!

En vandaag vertrok ik naar Senggigi, Lombok. Er kwam dus weer een moment van afscheid nemen met de gebruikelijke uitwisseling van contacten, voor het geval we in de toekomst rond dezelfde tijd in dezelfde plaats zijn. De boot richting Lombok schommelde rustgevend heen en weer en ik viel bijna in slaap. Vanaf de haven vertrok een shuttlebus richting het centrum van Senggigi. Of nou ja, shuttlebus, noem het maar gerust een aftandse, lekkende roestbak. Met zijn 7-en zaten we bijna op elkaars schoot met voorin de stapel backpacks. Nou is dat nog niet zo erg als de auto gewoon rijdt en je maar een klein stukje hoeft. Maar dit busje was absoluut niet geschikt voor het heuvelachtige Lombokse landschap. De motor draaide over zijn toeren, bromde hard en het stonk naar benzine elke keer als hij vol goede moed de volgende heuvel opreed. We begonnen de auto zelfs aan te moedigen en iedere keer als we de top hadden gehaald, haalden we opgelucht adem, pfffiew. Ondertussen was er een flinke regenbui losgebarsten en hield ik er serieus rekening mee dat we met onze backpacks door de plassen moesten banjeren, opweg naar het hostel, omdat de auto het zou begeven. Dit viel gelukkig mee, we hebben het gehaald voordat de motor explodeerde, maar een spannende rit was het wel.

Doorweekt aangekomen bij het hostel (want het was nog 5 minuten lopen vanaf de drop off) ontmoette ik Andy, een spontane Indonesische jongen van 24. Om warm te worden bestelde ik een noodle soepje en voor ik het wist hadden we het over uithuwelijken, besnijdenissen en religie. Zijn moeder werd uitgehuwelijkt toen ze 11 was en ik kon mijn verbazing niet verbergen. Gelukkig stelde hij me gerust dat dit nu niet meer gebruikelijk is en dat zijn 3 jongere zusjes gewoon naar school gaan en nog manloos zijn. 

Toen het eindelijk stopte met regenen, stapten we op de scooter om maiskolfen te eten en een kleine, halfbewolkte zonsondergang te zien. Vervolgens reden we door zijn dorpje waar hij is opgegroeid, vlakbij Senggigi. Alle locals keken op toen hij langsreed, met die bule (blanke) achterop. Andy wist waar we rijstwijn konden kopen en ook al is hij moslim, hij neemt het niet zo nauw. We kwamen terecht in een klein winkeltje langs de weg, waar drie vrouwen zaten te kletsen en te wachten op klanten. Ze moesten erg lachen toen ze mij zagen en hadden het schijnbaar over mijn lange benen. Ook kreeg Andy een soort preek met een plagerig duwtje van de oudste dame, omdat hij natuurlijk eigenlijk niet mocht drinken. Daarna haalden we martabak, een soort gefrituurde omelet in bladerdeeg, en gingen terug naar het hostel.

Daar namen we plaats op de bank en ontmoette ik Oggi, een vriend van Andy, en Diago, een Braziliaanse backpacker. Met zijn 4-en deelden we de rijstwijn en al snel kwam de gitaar tevoorschijn. Uit volle borst zong iedereen mee en hadden we de grootste lol. Oggi bleek aardig wat Nederlandse woordjes te kennen en met een grote grijns noemde hij me de hele avond 'skatje'. Moe en voldaan kroop ik rond 10 uur in m'n stapelbed, terwijl de mannen nog gingen breakdancen in een bar en ik wist zeker dat ik ook morgen weer wakker zou worden met een grote glimlach. :-)