Zoek de verschillen deel 3

Jaja, eerder zette ik de cultuurverschillen op een rij die me opvielen in Cambodja en Zuid-Afrika en daar kan Indonesië natuurlijk niet bij achterblijven. Dus hier is hij dan, 'zoek de verschillen jumlah tiga'.

Ik heb totaal niet de ambitie om beroemd te worden en sinds Indonesië weet ik dat zeker. Als blanke vraagt een local je namelijk regelmatig 'picture?', waarna je, voor je het door hebt, met de hele groep individueel op de foto gaat. Soms maken ze zelfs stiekem foto's van je, dan sta je ineens op de achtergrond van hun selfie. Joost mag weten wat ze er daarna mee doen, maar wat ik heb gehoord is dat het een soort status geeft als je als local omgaat met blanken. Ook al betekent het vaak dus helemaal niet dat ze met je hebben 'gechilled', ze hebben alleen vluchtig met je geposeerd. Het is een grappige ervaring, maar soms snap ik best dat celebrities de paparazi vervloeken, nu ik me er soms ook eentje voel. ;) 

Ook word je als bulé (buitenlander) regelmatig nageroepen op straat: 'Hey mister!'. Ja, zelfs tegen mij en ik heb toch echt nog steeds de verleiding weerstaan om een casual backpackers baardje te laten staan. Meestal roepen ze je omdat ze iets willen verkopen, terwijl je dat helemaal niet nodig hebt. Zo bieden ze je transport aan terwijl je 200 meter verderop moet zijn. Ze kijken je hoopvol aan met hun ojek en roepen 'okeeee?'. Dit komt dus wel overeen met het veelvuldig gehoorde Cambodjaanse 'tuktuk lady?'. Andere werkende mensen hebben dan weer helemaal geen klanten nodig, die zijn in loondienst en als ze de hele dag uit hun neus eten is dat prima. Het gebeurt regelmatig dat ik een winkel inloop waar 5 mensen niks staan te doen of dat er 3 mannetjes bij een pomp staan van het tankstation. De één draait de dop open, de ander doet de benzine erin en de laatste rekent af. Kortom, er worden banen gecreëerd. Waar het in Nederland dus allemaal draait om efficientie en de werkdruk eerder te hoog ligt dan te laag is het in Indonesië compleet andersom. Zij zien het als een goed ding, deze mensen hebben nu immers werk en een salaris, ondanks dat ze eigenlijk overbodig zijn. Geen idee waar de winst dan op wordt gemaakt.. misschien mushrooms?

Want dat vond ik wel shocking om te zien in Kuta (Lombok); kleine kinderen die mushrooms (pado's) verkochten. Overdag lopen ze rond met zelfgemaakte armbandjes en 's avonds staan ze naast je in de bar terwijl ze drugs verkopen aan dronken toeristen, deprimerend. Het jongste kind dat ik zag was denk ik 4 en had ten eerste al lang in bed moeten liggen en, misschien nog wel belangrijker, nog niet eens moeten weten wat drugs zijn. Kinderen moeten spelen en geen zorgen hebben om geld. Die avond in de bar kochten een paar Zweedse jongens alle armbandjes van een kind met het idee dat die daarna naar school kon, maar zo werkt het helaas niet. Zo'n actie zal eerder bevestigen dat dit een goede manier is om geld te verdienen.. kinderarbeid, maar het is zo lastig op te lossen. Heel frustrerend! Ik heb bewust niets van ze gekocht (nee mam, ook geen pado's ;)) en heb daarentegen spelletjes met ze gespeeld. 

En ondanks dat je vaak niet ingaat op de verkoopkunsten van de locals, ze blijven vriendelijk. Voor ik vertrok hebben veel mensen me gezegd dat Indonesiërs ontzettend aardige mensen zijn en ik kan dit niet anders dan beamen. Ze zeggen je gedag op straat en als ze vragen waar ik vandaan kom roepen ze daarna enthousiast 'Aaaah Holland! Handoek, asbak, kantoor, gratis, knalpot' (geen idee wat dat laatste is), woorden die zijn blijven hangen na de kolonisatie. Een reactie in de vorm van een boze blik die zegt 'Nederlanders zijn een stel schurken!' had ik ook begrepen gezien de historie, maar die blijft uit. En dan te bedenken dat wij nog steeds een zuur gezicht trekken als het woord 'Duitser' valt, mja das natuurlijk ook wel echt een raar volk. ;)

Indonesiërs zijn ook heel behulpzaam. Ze willen je altijd helpen en bieden zelfs aan dingen als eten te betalen, hoeveel je ook tegensputtert. Gisteren moesten we schuilen voor een heftige regenbui. Ik stond met twee medereizigers onder een afdakje, toen we een nieuwsgierig hoofdje over het muurtje zagen kijken. We werden binnen uitgenodigd voor een warme kop thee en een stuk chocoladecake waarna we uiteraard met alle genoegen een fotoshoot deden met de hele familie voordat we vertrokken. In dit geval waren zij de sterren, niet wij, super lief!

Azië staat bekend om haar keuken. In Indonesië is overal eten te halen, voornamelijk op straat. Overal zijn mensen met wagentjes waarin/op eten wordt bereid. Dit noemen ze kakilima's, waarvan kaki 'voeten' betekent en lima 'vijf'. Zo'n karretje heeft namelijk 3 poten plus de 2 'poten' van de verkoper maakt 5 voeten. :P Bij de kakilima's kan je vaak nasi goreng, mie goreng of bakso halen. Echter, dit soort gerechten zijn vaak niet zo voedzaam, doordat er weinig groente bij zit en er altijd witte rijst of noodles worden gebruikt. Andere snacks zijn vaak gefrituurd en dus ook niet echt gezond te noemen. In de bekende supermarkten (Alfamart en Indomaret) verkopen ze amper tot geen fruit en qua brood moet je het doen met roti. Dit is niet de Surinaamse variant, maar het zijn een soort zoete witte bolletjes. Als ik die eet heb ik het idee dat er daarna een witte klomp in mijn maag drijft. Ook is het zeker aan te raden om 'tampa gula' je koffie of thee te bestellen, anders zitten er scheppen suiker in.

Maar ondanks het vezelloze suikerdieet vermaak ik me prima in de supermarkt, want ze hebben zoveel nieuwe drankjes om te proberen. Zo hebben ze pakjes bonensap, blikjes melk, sterke energy drinks en subtropisch fruitsap en ik wil ze allemaal een keer gedronken hebben voor ik vertrek. Uiteraard heeft dit al een keer geresulteerd in een zuur gezicht en verschrikte ogen, maar het is het waard. En als je dan iets ontdekt als Es Tee (vers gezette thee met ijsklontjes) of Es Kelapa (kokosmelk met stukjes kokos en ijs) ben ik een gelukkig mens. Op het islamitische Java heb ik helemaal geen Bintang nodig! Overigens gaat Cola Float me iets te ver.. cola met een bolletje ijs erin. Doe mij dan nog maar een bonendrankje.

Wat hier overigens net zo'n chaos is als in Cambodja, is het verkeer. Vooral in de grote steden is het druk druk druk op de weg. Het toeteren valt hier wel mee, maar het gevaarlijke is dat de scooters overal tussendoor sjeezen. Daarnaast zien de scooters eruit als scooters, maar zijn het eigenlijk motors met hun vermogen. Je haalt gerust de 100. Voor locals is dit helemaal geen ding. Kinderen worden zo ongeveer geboren op de scooter. Ze worden van jongs af aan overal mee naartoe genomen op dat ding. Ik zie geregeld jochies van misschien 8 jaar oud achter het stuur voorbij racen. Ze leren het zichtzelf aan en kopen uiteindelijk een rijbewijs, en hetzelfde geldt voor de auto. Ja pap, voor jou is hier weinig business... 

En zoals ik soms ongegeneerd op de fiets zing, zo doen zij dat misschien ook op hun scooter. Ok, eigenlijk heb ik dat nog niet gezien/gehoord, maar wat me wel op is gevallen is dat Indonesiërs veel zingen in het openbaar. Kassieres zingen vaak een deuntje met de radio mee terwijl ze mijn sapjes in een plastic zakje doen en zelfs jongens hoor je op random plaatsen met hoge stem meepiepen. Tja, je moet wat als je met 4 andere collega's duimen staat te draaien. Dan kan je er met elkaar maar beter het beste van maken en één of ander fout pop nummer zingen. 

En over foute pop nummers gesproken, is it too late now to say sorry? Nou, volgens de Indonesiërs nooit. Ze zeggen, naar mijn mening, iets te vaak sorry. Als ze in een restaurant bijvoorbeeld een goed bord eten voor je neerzetten. Daar hoef je je niet voor te verontschuldigen hoor, daar word ik juist blij van! Wat dat betreft ken ik de locals als heel bescheiden, bijna onderdanig. Ze mogen best wat brutaler worden en wij Nederlanders misschien iets minder direct? Sorry he, de waarheid kan soms hard zijn. ;)