Welcome to the jungle!
Door: Marissa
Blijf op de hoogte en volg Marissa
18 April 2016 | Indonesië, Bukit Lewang
Vanuit Singapore ben ik vanmorgen naar Medan (Sumatra) gevlogen, waar mijn pad weer kruisde met deze Australische wereldreiziger die ik eerder ontmoette in Jakarta. We besloten na één nacht in deze chaotische, smerige stad door te reizen naar Bukit Lawang, de plek waar je orang oetangs kan zien. De vriendelijke vrouw van ons guesthouse legde ons uit welke bussen we moesten nemen en zette ons af bij de eerste bushalte, nadat ze snel een hoofddoek en jasje aan had gedaan. We hadden er alle vertrouwen in en zaten er ondanks de kleine, volle angkot ontspannen bij. Na circa 45 minuten kwamen we aan bij een busstation waar we over moesten stappen op een grotere bus. Al snel stonden er 5 mannen om ons heen die schreeuwend vroegen waar we heen wilden. "Uhh Boetiek Lawang?", zei Joe. "No, Bukit Lawang", zei ik. Ooh ja, ga maar zitten, de bus komt zo. Vanuit het guesthouse hadden we een papiertje meegekregen met informatie. Hierop stond dat er standaard teveel wordt gevraagd voor deze bus en je flink moet afdingen. Daarnaast werd gewaarschuwd dat je pas moet betalen als je op de plaats van bestemming bent. Anders moet je waarschijnlijk 2x betalen, omdat iemand de eerste betaling in zijn eigen zak heeft gestopt.
En ja hoor, ze vroegen 70.000 roepie per persoon (circa 4.50 euro), terwijl ons papiertje zei dat de normale prijs 20.000 roepie was. Na een flinke onderhandelingssessie kwamen we 25.000 roepie overeen, prima. "In die oranje bus dus?" "Nee nee, in die blauwe." Oke, de backpacks werden op het dak gehesen en we stapten in de, verder nog lege, bus. Toen realiseerden we ons dat de bussen vaak pas vertrekken als ze vol zijn. Er zijn geen vaste tijden, zodra genoeg passagiers zich hebben verzameld, is het tijd om te gaan. We keken elkaar met opgetrokken wenkbrauwen aan, dat kon dus nog wel even duren. Maar plotseling verschenen daar vlak na elkaar zo'n 10 mensen en werd het steeds warmer in de bus zonder airco. 15 minuten later vertrokken we, helemaal top, niks kon dit meer verpesten, we hadden immers Coconut Oreo's bij ons.
Na zo'n 3 uur vol flauwe grappen, gestaar uit het raam, muziek luisteren en het lezen van een boek zouden we toch wel in de buurt van Bukit Lawang moeten zijn. De bus was nog steeds bomvol en leek voorlopig niet te stoppen, dus ik haalde de heilige Google Maps app tevoorschijn (deze is al onmisbaar gebleken tijdens mijn reis). "Huuuuh, wait a minute!" Rechts op het kaartje was een sterretje te zien dat de plek markeerde waar we vandaan kwamen in Medan. Links daarvan was een rode markering te zien die de plek aangaf waar we naartoe moesten. Het blauwe puntje, wij dus, flikkerde heeeelemaal onderaan op de kaart. Ik keek verschrikt naar Joe. Waren we wel in de goede bus gestapt? Ik probeerde nog te redeneren dat onze bestemming op een berg was en de bus deze misschien van onderen ging benaderen.. maar nee, ik wist dat het foute boel was.
"Is this bus going to Boetiek Lawang?", klonk Joe's schrille, angstige stem. "Bukit Lawang", fluisterde ik naast hem. Er ontstond geroesemoes om ons heen. Mensen keken elkaar niet begrijpend aan. Plotseling gebaarde de man die ons al 5x om geld had gevraagd dat we uit moesten stappen. We luisterden, maar hadden geen idee waar we op dat moment waren. De backpacks werden van het dak gehaald en in onze handen gedrukt waarna de man weer zijn hand ophield. Dat is dan 40.000 roepie. "Uhmm for what?" We zijn in de middle of nowhere gestrand doordat ons is voorgehouden dat de bus naar de juiste plek ging.. en nu wil je geld voor deze onnodige wereldreis? Voor we het wisten werden we omringd door een groep locals (allemaal mannen) met boze gezichten. Ze schreeuwden iets in Bahasa en maakten agressieve bewegingen. "You pay!" Iedereen leek zich er plotseling mee te bemoeien en ook ik werd steeds bozer. Dikke doei, ik ga niet betalen voor deze onzin, maar uiteraard wilde ik ook niet op m'n gezicht geslagen worden.
We zagen er waarschijnlijk best wanhopig uit en toen verscheen daar plotseling een grote, jonge, Indonesische jongen met een kerstmuts op (dit is niet gelogen). In goed Engels vroeg hij ons wat er aan de hand was. Hij begreep de situatie en vertaalde deze aan onze boze vrienden. Er was weinig keuze, er moest betaald worden. Nadat ik iemand 20.000 roepie in zijn handen drukte, verdween de menigde en loodste onze kerstman ons naar het busstation. Het was inmiddels 4 uur 's middags en tijd om onze opties na te gaan, wat uiteindelijk maar 1 optie bleek te zijn.. we moesten terug naar Medan. De 3 uur durende busreis die we zojuist hadden gemaakt, moesten we weer maken. De moed zonk me in de billen, want die deden pijn. Oké, let's do it. De ene na de andere bus bleek echter vol. We besloten bij de volgende bus op het dak te gaan zitten. Dit bleek uiteindelijk niet nodig (helaas), want er werden gewoon wat mensen van de bus 'geschopt' voor de witte mensen. Ik voelde me bezwaard, maar was stiekem blij dat we niet nog meer tijd zouden verspillen. Deze busreis was een feestje. De karaoke stond luid en de discolichten gingen aan. Ruimte om te dansen was er echter niet, aangezien we schouder aan schouder zaten. Ach, ik was toch moe.
Omdat er vanaf Medan geen bussen meer zouden gaan naar Bukit Lawang, kozen we ervoor een private driver te regelen via het hostel. We bestelden nog snel (voor 1 euro p.p.!) een take away nasi goreng en sprongen in de auto. De driver was een man van weinig woorden en toonde dan ook weinig medeleven toen we hem vertelden dat we na 9 uur reizen weer terug waren bij af, in Medan. In plaats daarvan zette hij wat muziek op; 'N Sync achtige boyband liedjes met zinnen als "Everytime we meet, the picture is complete. She is all I need." Heel jammer dat het soms plotseling stil was, omdat de auto over een gat in de weg reed, wij alle kanten op schudden en de radio het even begaf.
Ook deze rit duurde 3 uur en wonder boven wonder konden we nog steeds hard lachen om alle pech die we hadden. In het midden van de weg stonden we plots stil, we waren er. Twee jongens van het hostel haalden ons op, want het laatste stuk moest met de benenwagen. Terwijl we over een wiebelende brug liepen zei één van hen "So the feeding place for the monkeys is closed..". Ik stopte met lopen. Serieus? Hadden we deze hele dag gereisd om geen apen te zien? Joe keek naar me om met grote ogen. "Of course you can still see them, but you can not go to the feeding place", hoorde ik ergens ver vandaan komen. Oke, ik was weer terug op aarde en begon hard te lachen. Het idee van een oog in oog moment met een orang oetang had me door deze dag gesleurd (en natuurlijk de Coconut Oreo's) en dan zouden we ze helemaal niet zien?! Ik haalde opgelucht adem.
Rond 11 uur 's avonds ploften we neer op een stoel in het hostel. We hadden 12 uur gereisd waar normaal 3 uur voor stond. Na een uitleg over de mogelijke jungle trekkings waren we al snel verkocht. Morgen gaan we 2 dagen de jungle in, op zoek naar orang oetangs, de Sumatra tijger en de grootste bloem ter wereld. We gaan slapen in een tentje met al deze dieren om ons heen en raften de dag erna via de rivier terug naar het hostel.
Zoals onze gastheer, met lang golvend goed ruikend haar, al veelvuldig heeft geroepen, 'Welcome to the jungle'! Zucht, we made it.
-
18 April 2016 - 13:46
Engelien:
Hey Marissa en Joe,
Geweldig gelachen ondanks jullie pechrit!
Leve de Oreo's :-)
Wel even een benauwd momentje met de betaling :(
Veel plezier in de jungle! Wow..Spannend avontuur!
Hou de Sumatra tijger maar op afstand alsjeblieft!
Geniet!!!
Kus XXX
-
19 April 2016 - 06:53
Marthy:
Goh wat een tocht, maar je bent er. Echt de moeite waard de jungle met de orang oetangs, hele lieve oude mannetjes lijken het.
Ik ben heel benieuwd naar je ervaringen. Ik hoop dat je weer een mooi verhaal maakt, helemaal leuk.
Wel voorzichtig zijn hoor, want de jungle is glad en je glijdt makkelijk uit en de rivier is heel wild maar het zal wel goed gaan. Heerlijk genieten.
xxx Mas
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley