Sharing is caring

Indonesië is inmiddels mijn derde reis als solo traveller en voordat ik vertrok vroegen mensen me nog steeds verbaasd "Maar word je daar niet eenzaam?" en "Is dat niet eng?". De werkelijkheid is, ik vind het heerlijk. Ik denk namelijk dat je een heel andere reis beleeft als je alleen bent dan als je met een vertrouwde vriend of vriendin reist. Je wordt verplicht sociaal te zijn en je open te stellen voor vreemden. Dit heeft me, wederom tijdens deze reis, weer met bijzondere mensen in contact gebracht. 

Uiteraard voer ook ik de typische backpackers gesprekken. "Waar kom je vandaan, waar ben je geweest, wat heb je gedaan, waar ga je naartoe..." Af en toe lijkt het bijna een wedstrijd wie de vetste dingen heeft meegemaakt. "Ohh toen je daar was, heb je dat toen niet gedaan?! Zonde, dat was echt zooo cool!" Daar houd ik dus helemaal niet van. Liever ontmoet ik mensen die oprecht geïnteresseerd zijn in jouw avonturen en andersom en die je met liefde tips geven, gewoon omdat ze je die ervaring ook gunnen. En dat zijn de mensen die blijven hangen en met wie je uiteindelijk meer deelt dan een typisch backpackers gesprek. Bij deze mensen voelt het een beetje als thuiskomen. Met hen deel je een deel van je reis.

Zo heb ik een keer samen gegeten met Kate uit Engeland toen ik in Sanur was. We liepen samen naar de night market, aten daar en liepen terug naar het hostel. In totaal hebben we elkaar misschien 2 uur gesproken, maar we konden niet stoppen met praten. Het voelde alsof ik met een vriendin op stap was en we deelden persoonlijke verhalen, spraken over onzekerheden, mannen en reizen. Ik bewonderde haar reislustigheid.  Ondanks dat we de dag erna allebei een andere kant op gingen, spreken we elkaar nog steeds via Facebook.

Of het moment dat ik met Joel in een auto zat tijdens onze eeuwigdurende reis naar Bukit Lawang (ik refereer hier naar blogpost 'Welcome to the jungle'). Het was donker, we waren allebei moe en de auto schudde alle kanten op. Op dat moment waren we pas 2 dagen samen aan het reizen en wisten we dat we een maand dezelfde kant op zouden gaan. Eigenlijk had ik geen idee waar ik aan begon, want ik kende hem amper. We ontmoetten elkaar in een hostel in Jakarta, waar we met een grote groep mensen een goeie tijd hadden met feestjes, samen eten en films kijken, maar we hadden nog nooit iets met zijn 2-en ondernoemen. Toch merkte ik dat het fijn was een bekend gezicht te zien in Sumatra toen we afspraken in Medan. Uiteindelijk hebben we een top tijd gehad die voorbij vloog. We maakten flauwe grappen die niemand anders begreep, kenden elkaar ochtendrituelen en praatten over poep. Joel heeft me doen inzien dat reizen een levensstijl is, hij doet het immers al 7 jaar.

Of neem nou Ashleigh, een meisje uit Zuid-Afrika met wie ik regelmatig 's avonds op het strand bij een kampvuur heb gezeten. Terwijl we van onze wodka cola nipten hadden we gesprekken over het leven, de toekomst en het geweldige Karimunjawa waar we beland waren, nog bijna onaangetast door toerisme. Ashleigh is een meisje dat weet wat ze wil, maar daarnaast ook ontzettend lief is. Ze probeerde met alle locals Indonesisch te spreken en als ze er niet helemaal uitkwam, eindigde het gesprek toch met een grote glimlach van beide kanten. Ik kan me niet indenken dat iemand haar onaardig kan vinden en het lijkt me geweldig om elkaar weer te zien bij Africa Burn, wat ons plan is. 

En dit is maar een greep uit alle mooie mensen die ik heb ontmoet. Ik ben ervan overtuigd dat iedere persoon in je leven je kan beïnvloeden, op een zowel positieve als negatieve manier en ik denk dat je hier, als je alleen reist, meer voor openstaat. Zo komt het voor dat je een tijdje met elkaar optrekt, voordat je ieder weer je eigen weg gaat. Je deelt in korte of lange tijd even je leven met een vreemde die al snel een goeie bekende wordt. Best bijzonder.

Als ik reis, spreek ik met mensen die ik thuis misschien bij één blik al in een hokje zou hebben gestopt. Een hele slechte eigenschap uiteraard en dat realiseer ik me steeds meer. Het is zo interessant om er achter te komen wat mensen te vertellen hebben, misschien wel vooral als ze anders zijn dan jij. Dit levert compleet andere gesprekken op dan je gewend bent.

En zeg eens eerlijk, hoe vaak heb je het nou met je vriendinnen over poep..?