Spetter, spieter, spater, lekker in het water.

Jaaaa de PADI is in tha pocket! Maar dit ging niet zomaar, ik moest mijn hersenen weer even aan het werk zetten en uit de vakantiemodus komen, want duiken is veel meer dan een zuurstoffles op je rug planten en gaan met die banaan. Na 170 bladzijdes theorie, een wekker die om 5 uur ging en 3 uur dvd's kijken, mocht ik het zwembad in, samen met mijn buddy Serena. Hier oefenden we hoe we ons masker onder water schoonmaakten, hoe het voelt om geen zuurstof meer te hebben en wat je dan moet doen. De dag erna sprongen we op de boot voor onze eerste twee drift dives. 

En dan merk je dat zwemmen onder water toch wel andere koek is dan de vlinderslag op het water. Serena en ik zwommen volgens onze Franse instructrice Cloé als playmobiel poppetjes, zonder onze knieën te buigen. X-) Hierdoor kwamen we amper vooruit of dreven we weer omhoog. Omdat we haar instructies onder water niet helemaal begrepen, was de enige oplossing dat Cloé ons allebei bij de hand nam en we 50 minuten lang hand in hand doken terwijl zij ons voort trok, erg romantisch. ;-) De tweede duik ging daarentegen top! Ik denk dat ik toen een beetje verliefd werd op de onderwaterwereld.  

Ik kon Menjangan Island dan ook niet overslaan en ben hier vanaf Nusa Lembongan (waar ik mijn PADI heb gehaald) bijna direct naar doorgereisd. Mijn eerste fun dives zijn een feit en ook die waren erg mooi. We doken twee keer bij een soort muur van koraal met allerlei kleurrijke visjes erin (Dream Wall en Coral Garden).

En om in dit thema te blijven ben ik later naar Sukamade beach afgereisd (Jaaa ik ben op Java beland!). Dit is een strand waar de Green Turtle haar eieren legt. Deze worden door de rangers opgegraven, omdat ze anders door wild pigs worden opgegeten. De reis naar dit strand kostte ons bijna 7 uur in een Jeep! Het ligt namelijk verborgen in Meru Betrini National Parc, dus we moesten eerst een halve jungle door crossen. Hoppelend op de achterbank keek ik m'n ogen uit, want het was hier enorm groen en vol met rubber- en cacaobomen. 

Toch was het ook wel errug fijn om uiteindelijk aan te komen bij het guesthouse, want een houten kont had ik wel. Het guesthouse was erg basic, maar maar 700 meter bij het strand vandaan, dus wat dat betreft ideaal. Na een maaltijd te hebben gedeeld met drie Franse single daddy's en hun schreeuwende kinderen, gingen we in het pikkedonker naar het strand, waar we al snel de zaklampen uit moesten doen om de schildpadden niet af te schrikken. Arm in arm liepen we de duisternis in terwijl we af en toe worden opgeschrikt door een golf die onze voeten bereikte. Al snel racede onze ranger naar het einde van het strand. Van zijn collega had hij vernomen dat daar zojuist een schildpad was begonnen met het graven van een gat om haar eieren in te leggen. Toen we daar aankwamen was er inderdaad een spoor in het zand te zien. We mochten niet te dichtbij komen, want tijdens dit proces mag de schildpad niet gestoord worden. De hele groep ging op het strand zitten/liggen en ik heb er zelfs een kort dutje gedaan, totdat de ranger fluisterde 'ok everyone!'. Het was tijd om dichterbij te komen. De schildpad was schijnbaar in eerste instantie gestopt met graven, omdat ze stuitte op een steen. Hierdoor zou het gat niet diep genoeg zijn en haar eitjes dus niet veilig. Tijdens het graven van een tweede gat, hadden de wild pigs haar in de smiezen en stopte ze. Uit ervaring blijkt dat een schildpad in zo'n geval vaak niet begint aan een derde gat en dus terug de zee ingaat, wachtend op een betere timing (Vraag dat maar eens aan een zwangere vrouw die op het punt staat te bevallen :p). Wij waren gelukkig 'lucky', want in ons geval groef de schildpad door en keken we toe hoe ze 134 eieren in het gat liet vallen. De rangers haalden ze eruit, telden ze en we mochten één ei vasthouden. Ze zijn wit en iets kleiner dan een kippenei. Heel bijzonder hoe de schildpad zich niks van ons aantrok en rustig haar ding deed. 

En alsof dit nog niet genoeg was, mochten we de volgende ochtend baby schildpadjes vrijlaten! Ik kreeg mijn eigen emmer met 10 kleintjes. Ze kropen over mekaar heen, de één iets actiever dan de andere, en probeerden over de rand te klimmen. Ze hadden er zin in, freeeeedom! Op het strand werd ons verteld dat maar 0.001% van deze schildpadjes het ging overleven in de grote, verradelijke oceaan. De eerste week is hun placenta namelijk nog niet verdwenen en kunnen ze alleen maar drijven. Ze zijn dan een makkelijke prooi. Na deze eerste week kunnen ze duiken en verdwijnen ze dieper in het water. In principe lijkt de overlevingskans klein, maar er zijn nog steeds genoeg schildpadden als je je bedenkt dat een vrouwtje meerdere keren per seizoen bevrucht kan worden en per keer vaak meer dan 100 eieren legt. In het reservaat lagen op dat moment meer dan 8000 eieren om uit te komen, dus dat zit wel snor. Ieder baby schildpadje uit mijn emmer kreeg een naam voordat ik hem op het strand losliet (jaja, vrienden en familie, jullie hebben er eentje rondzwemmen die naar jullie vernoemd is.. als ie de eerste week heeft overleefd dan..). Een natuurlijk instinct vertelt hun waar de zee is en zodra ze dit doorhebben rennen ze er 'als een malle' naartoe. De golven spoelden ze soms weer een stuk terug het strand op, maar uiteindelijk verdwenen ze allemaal in het water, hun leven tegemoet. Doei schildpadjes, tot ziens tijdens mijn volgende duiktrip!