How are you?

Zoals ik al eerder zei, zijn Indonesiërs ontzettend behulpzaam. En dan ook nog eens zonder eigenbelang. Ze nemen de tijd voor je en proberen je zo goed mogelijk te helpen met je probleem. Toch zit er soms een rare twist aan. Want waarom zijn het eigenlijk voornamelijk mannen die me steeds uit de brand helpen..? 

Een week geleden kwam ik met een binnenlandse vlucht aan in Semarang, waarna ik nog een 2 uur durende busrit moest maken richting Jepara, om uiteindelijk naar Karimunjawa te varen. Het busstation in Semarang bleek helaas aan de andere kant van de stad te zijn. Nou hebben ze hier een app (Gojek) waarmee je een mannetje op een scooter kan 'bestellen' die je van A naar B rijdt. Ideaal want het is goedkoop en snel, maar dit zijn vaak locals die geen tot slecht Engels spreken. Dit resulteerde erin dat ik oververhit met mijn veelste zware backpack op mijn rug 10x 'airport and bus station' in mijn telefoon stond te schreeuwen. Het antwoord van de man aan de andere kant bevatte geen enkel Engels woord, dus dit werd een lastige kwestie. Gelukkig was daar Nelman, een pastor uit Semarang die stond te wachten op zijn pastor vriend, die op zijn beurt nog stond te wachten op zijn bagage. Nelman nam mijn telefoon over, praatte met de Gojek driver, zei dat het allemaal goed zou komen en hing op. Hij bood me een lift aan naar het busstation, maar eerst werd ik uitgenodigd voor een lunch met zijn vriend en zijn chauffeur. We reden naar een mooi restaurant, heel ruim en open met eromheen overal water. Tijdens het eten sprak ik vooral met de net aangekomen vriend, omdat zijn Engels erg goed was. Hij was in Semarang om morgen een lezing te geven op de universiteit over religie en vrede. De mannen waren ook erg geïntereseerd in waarom ik alleen reisde en hoe mijn leven er thuis uitzag. Kortom, interessante gesprekken en lekker eten. Daarna reden we naar het busstation waar ik gehaast afscheid moest nemen, omdat de bus al vertrok. Gelukkig hadden we al nummers uitgewisseld, zodat ik hen de foto's kon sturen die de bediening van ons had gemaakt. Of nja, gelukkig..? 

Toen ik samengeperst tussen alle mensen in de bloedhete bus stond belde Nelman. "Kan je de foto's sturen?" Ik legde uit dat ik op dit moment amper m'n armen kon bewegen en geen wifi had dus dat ik het later zou doen. Na 2 uur in de bus te hebben gestaan kwam ik aan in Jepara. Nelman smst "Please send me your information". Ik neem aan dat ie de foto's bedoelt. Eerst even wat eten hoor, ik heb honger. Als ik daarna terugkom in het hotel kan ik Nelman niet vinden op Whatsapp. Ik sms hem dit en als ik de volgende ochtend mijn telefoon check, heb ik twee smsjes terug "Maybe problem with my phone, please email to xxx" en "Please use my email xxx". Tussen de twee berichten zat 20 minuten. Zoals gevraagd mail ik hem de foto (die overigens echt niet heel bijzonder is, gewoon 4 mensen aan een tafel met eten erop). Als ik aan mijn nasi goreng ontbijt zit in het hotel, gaat mijn telefoon. Nelman belt me. Ik heb nog geen slok koffie gehad en daarnaast denk ik 'Wat wil hij, want hij heeft de foto nu toch?' dus ik neem niet op. Vlak daarna krijg ik een smsje met "Tq marissa". Ik neem aan dat hij Thank You bedoelt. Nog geen twee minuten later stuurt hij een mail "Thank you for sent me picture.. when I meet you in Semarang before to Jakarta?" Uhmm ik heb niet de intentie om nog een keer te meeten, dus reageer niet. 

Was dat het einde van het verhaal? Nee, natuurlijk niet, want ook de chauffeur Andy had mijn nummer en ook hij wist me te vinden. "Did you arrive safely?". Best lief dat ie dat vraagt. De dag erna "How are you?". Nou ja, niet heel veel anders dan gisteren. Ik stap zo op de boot naar het eiland. "Ok, take care". Aah heerlijk, mijn eerste ochtend op het eiland en ik ga vandaag de hele dag op het strand liggen. Maar eerst even m'n telefoon checken. "Morning, how are you?". Serieus, gaat ie me dit nu iedere ochtend vragen? Ik reageer kort dat het helemaal toppie gaat. De volgende dag: "Hi Marissa, morning. Would you like to come to Salatiga? I can drive you to interesting places for free haha..". Uhhmm nee bedankt. Twee dagen later "Hi Marissa, how are you? Where are you now..?" Ik antwoord dat ik nog steeds op Karimunjawa ben, er zijn immers pas een paar dagen verstreken, Andy. "Wow, great. Can you send picture of you on Karimunjawa?? Haha.." Vreemd, wat wil hij met een foto van mij.. ik besluit niet te antwoorden. Laat me lekker genieten op dit eiland alsjeblieft. Ik ben op vakantie en heb geen zin om deze 'vage kennis' dagelijks op de hoogte te houden van mijn gemoedstoestand. Twee dagen later "Hi..morning. How are you?" Was de hint niet duidelijk dan? Ook hier reageer ik niet op. Het lijkt erop dat de radiostilte inmiddels heeft gewerkt, want ik heb al drie hele dagen niks gehoord.

Ooh en wat ik nog vergeten ben te zeggen, deze mannen zijn 45 jaar oud. Hun intenties zijn mij niet helemaal duidelijk. Begrijp me niet verkeerd, ik ben ontzettend blij met hun hulp, maar is dit niet een beetje stalkerig? Ik denk dat dit wederom een cultuurverschilletje is, want naast Andy en Nelman heb ik al een hele fanclub verzameld die me regelmatig contacten. Ik vind het heel speciaal dat wildvreemden de tijd nemen om me te helpen en misschien zijn wij Hollanders juist degene die geen oprechte interesse tonen in vreemden en is dit mij daarom allemaal vreemd? Voor nu zet ik in ieder geval even mijn telefoon uit. Voor degene die het willen weten..het gaat GOED met me! ;)